Voor ik het goed en wel doorheb, kijk ik een diepe afgrond in. De brug waarop ik mijn voeten stap voor stap verplaats, is niet meer dan een ijzeren geheel met gaten. Gaten die me naar beneden doen staren, de diepe kloof in. Wandelen in Spanje is niet alleen maar mooi, maar soms zeker ook een uitdaging. Op bepaalde momenten spannend, of misschien zelfs wel eng te noemen… En toch, toch geniet ik intens van deze imposante natuur om me heen, hier in Andalusië.
Eerder deze dag ontwaak ik met zicht op een heuvelachtig landschap bij Villas des Alba. Voor mijn ontbijt schuif ik aan bij Jeroen, de eigenaar van de accommodatie, gelegen op steenworp afstand van de Spaanse stad Malaga. Terwijl ik nip aan mijn verse jus vraagt hij me naar mijn plannen voor vandaag. Ik moet bekennen dat ik zover nog niet was. “Heb je de El Caminito del Rey al eens gelopen, Eliza?” Bij de naam van de wandeling zie ik beelden van kapotte bruggetjes en wandelaars hangend aan bergwanden voor me. Brr, levensgevaarlijk… Ik zeg hem dat ik niet weet of deze wandeling wel zo geschikt voor mij is. “Geen zorgen Eliza” zegt hij vastberaden. “Het pad is de laatste jaren helemaal gerestaureerd. Gevaarlijk is het allang niet meer!” Ik kijk Jeroen even vertwijfeld aan, maar ik geloof hem.
En zo loop ik later die ochtend over de Caminito del Rey, het smalle looppad dat tussen 1901 en 1905 langs de El Chorro-kloof is aangelegd. De kloof bestaat uit enorme rotswanden die tot wel 400 meter hoog gaan, verspreid over een lengte van drie kilometer. Het ziet er imposant uit van een afstandje. Mijn beeld van het pad zoals ik het voor Jeroen schetste, is overigens niet helemaal vreemd. Tot 2013 was de Caminito del Rey daadwerkelijk een gevaarlijk pad. Het was op veel plekken afgebrokkeld, vangrails waren in de verste verte niet te bekennen… Jarenlang was het pad gesloten voor publiek. Tot vier jaar geleden, toen de plannen voor een restauratie eindelijk in gang werden gezet. Et voila, daar loop ik dan: langs ruige rotsen, de afgrond onder me, maar zonder gevaar voor eigen leven. Het voelt bijzonder dit pad eens in mijn leven te betreden. Ik staar zonder dat ik het doorheb minutenlang naar een stuwmeer in de verte, dan weer naar de hoge kliffen die direct langs me omhoog rijzen en vervolgens naar watervallen die luid hun werk doen naast me. Na ruim twee uur van indrukken en hoogtepunten in deze Spaanse natuur, bereik ik het eindpunt van de route en kan ik niet anders dan glimlachen. Dit geeft een kick, Jeroen had gelijk!
Voldaan stap ik die middag weer in mijn auto. Ik besluit een omweg te maken richting mijn accommodatie en de stad Ronda nog aan te doen. Even alle indrukken van me af laten glijden op een Spaans terrasje… Tijdens de wandeling deze ochtend vertelde een oudere dame me over haar woonplaats Ronda, volgens haar de mooiste stad van Spanje. “En weet je wat” zei ze me, “het uitzicht op Ronda is misschien wel nóg mooier dan de stad zelf.” Aangekomen in Ronda plof ik allereerst neer op een terras, waar de zachte Spaanse olijven heerlijk smaken, evenals het witte wijntje dat zojuist op mijn tafeltje verscheen. Niet veel later volg ik de instructies op die Lela me gaf. Vanuit het centrum van Ronda loop ik de brug over richting het historische stadsdeel. Ik sla rechtsaf bij het eerste weggetje dat ik tegenkom. Dat weggetje blijf ik volgen totdat er een lieflijk pleintje opdoemt, omringd door typisch Spaanse huisjes en in het midden een fontein. De Spaanse Lela heeft gelijk: vanaf hier is het uitzicht op Ronda fantastisch. Het witte dorpje, met in het midden de diepe Tajo kloof, lijkt haast een sprookje.
Moe, maar tevreden arriveer ik aan het einde van de middag weer bij Villas des Alba. “En?” wil Jeroen weten. “Fantastisch” is het enige wat ik voorlopig even kan uitbrengen over deze dag. Ik bedank hem voor zijn goede tips, we kletsen nog wat over de rest van de omgeving en ik kruip voldaan op mijn zwembadbedje. Kom maar op met nog een dag Andalusië…
Voor ik het goed en wel doorheb, kijk ik een diepe afgrond in. De brug waarop ik mijn voeten stap voor stap verplaats, is niet meer dan een ijzeren geheel met gaten. Gaten die me naar beneden doen staren, de diepe kloof in. Wandelen in Spanje is niet alleen maar mooi, maar soms zeker ook een uitdaging. Op bepaalde momenten spannend, of misschien zelfs wel eng te noemen… En toch, toch geniet ik intens van deze imposante natuur om me heen, hier in Andalusië.
Eerder deze dag ontwaak ik met zicht op een heuvelachtig landschap bij Villas des Alba. Voor mijn ontbijt schuif ik aan bij Jeroen, de eigenaar van de accommodatie, gelegen op steenworp afstand van de Spaanse stad Malaga. Terwijl ik nip aan mijn verse jus vraagt hij me naar mijn plannen voor vandaag. Ik moet bekennen dat ik zover nog niet was. “Heb je de El Caminito del Rey al eens gelopen, Eliza?” Bij de naam van de wandeling zie ik beelden van kapotte bruggetjes en wandelaars hangend aan bergwanden voor me. Brr, levensgevaarlijk… Ik zeg hem dat ik niet weet of deze wandeling wel zo geschikt voor mij is. “Geen zorgen Eliza” zegt hij vastberaden. “Het pad is de laatste jaren helemaal gerestaureerd. Gevaarlijk is het allang niet meer!” Ik kijk Jeroen even vertwijfeld aan, maar ik geloof hem.
En zo loop ik later die ochtend over de Caminito del Rey, het smalle looppad dat tussen 1901 en 1905 langs de El Chorro-kloof is aangelegd. De kloof bestaat uit enorme rotswanden die tot wel 400 meter hoog gaan, verspreid over een lengte van drie kilometer. Het ziet er imposant uit van een afstandje. Mijn beeld van het pad zoals ik het voor Jeroen schetste, is overigens niet helemaal vreemd. Tot 2013 was de Caminito del Rey daadwerkelijk een gevaarlijk pad. Het was op veel plekken afgebrokkeld, vangrails waren in de verste verte niet te bekennen… Jarenlang was het pad gesloten voor publiek. Tot vier jaar geleden, toen de plannen voor een restauratie eindelijk in gang werden gezet. Et voila, daar loop ik dan: langs ruige rotsen, de afgrond onder me, maar zonder gevaar voor eigen leven. Het voelt bijzonder dit pad eens in mijn leven te betreden. Ik staar zonder dat ik het doorheb minutenlang naar een stuwmeer in de verte, dan weer naar de hoge kliffen die direct langs me omhoog rijzen en vervolgens naar watervallen die luid hun werk doen naast me. Na ruim twee uur van indrukken en hoogtepunten in deze Spaanse natuur, bereik ik het eindpunt van de route en kan ik niet anders dan glimlachen. Dit geeft een kick, Jeroen had gelijk!
Voldaan stap ik die middag weer in mijn auto. Ik besluit een omweg te maken richting mijn accommodatie en de stad Ronda nog aan te doen. Even alle indrukken van me af laten glijden op een Spaans terrasje… Tijdens de wandeling deze ochtend vertelde een oudere dame me over haar woonplaats Ronda, volgens haar de mooiste stad van Spanje. “En weet je wat” zei ze me, “het uitzicht op Ronda is misschien wel nóg mooier dan de stad zelf.” Aangekomen in Ronda plof ik allereerst neer op een terras, waar de zachte Spaanse olijven heerlijk smaken, evenals het witte wijntje dat zojuist op mijn tafeltje verscheen. Niet veel later volg ik de instructies op die Lela me gaf. Vanuit het centrum van Ronda loop ik de brug over richting het historische stadsdeel. Ik sla rechtsaf bij het eerste weggetje dat ik tegenkom. Dat weggetje blijf ik volgen totdat er een lieflijk pleintje opdoemt, omringd door typisch Spaanse huisjes en in het midden een fontein. De Spaanse Lela heeft gelijk: vanaf hier is het uitzicht op Ronda fantastisch. Het witte dorpje, met in het midden de diepe Tajo kloof, lijkt haast een sprookje.
Moe, maar tevreden arriveer ik aan het einde van de middag weer bij Villas des Alba. “En?” wil Jeroen weten. “Fantastisch” is het enige wat ik voorlopig even kan uitbrengen over deze dag. Ik bedank hem voor zijn goede tips, we kletsen nog wat over de rest van de omgeving en ik kruip voldaan op mijn zwembadbedje. Kom maar op met nog een dag Andalusië…
Gerelateerde berichten
Laat een reactie achter
Wat een mooi verhaal! Ik krijg er meteen zin in, die wandeling lijkt me wel een hele grote uitdaging maar zoals hij wordt beschreven zou ik hem ondanks mijn hoogtevrees toch willen proberen. En Ronda staat bovenaan mijn lijstje. Hoever is die accommodatie van het vliegveld van Malaga? En is het erg privé?
Hoi Eliza,
We vertrekken binnenkort naar Malaga en dit staat zeker op ons lijstje. Wat ik me alleen afvraag.. Heb je ’toegangskaartjes’ moeten kopen? Of hoe zit dit?
Je kunt via internet kaartjes kopen, je kunt hem als excursie boeken maar wat wij hebben gedaan is gewoon vlakbij de ingang de huurauto parkeren. Het staat aangegeven! Je loopt dan ongeveer een km naar de ingang. Daar kan je gewoon de kaartjes kopen (de dame aan het loket vertelde dat er altijd een aantal kaartjes daar achtergehouden worden). Je koopt dan een kaartje met een busrit erbij. Aan het eind van de kloof kom je bij een parkeerplaats waar je dan weer met de bus teruggaat naar het beginpunt.