Het oude geheim van Modica op Sicilië

Het is een warme dag in juni als ik door de smalle straatjes van Sicilië rijd. “Als je een echte chocoladeliefhebber bent, moet je de chocolade van Modica geproefd hebben. Dan wil je niks anders meer!” De woorden van mijn goede vriend Antonio echoën door mijn hoofd. Ik trap het gaspedaal nog iets verder in, want de verhalen over deze chocolade maken mij stiekem een beetje gulzig. Tijd om te proeven!

Eenmaal aangekomen in Modica word ik omringd door kerken, kleine pleintjes met palmbomen en bochtige, smalle steegjes. Al snel vang ik de geur op van cacao en exotische kruiden. Hier moet ik zijn! Ik parkeer mijn auto bij een klein cafétje. Ik duw de deur langzaam open en zie een vrouw achter de bar zitten. Ze kijkt verbaasd op als ik haar in mijn beste Italiaans vraag: “Kunt u mij iets vertellen over het geheim van Modica?” Ik ben precies aan het goede adres, want Rosia begint gelijk honderduit te vertellen:

“De kenmerkende chocolade van Sicilië, die hier in Modica gemaakt wordt en geïnspireerd is door de tradities van de oude Azteken, blijft één van de best bewaarde geheimen van het eiland. Toen de Spanjaarden hier in de 16e eeuw heersten, gingen Spaanse ontdekkingsreizigers naar Mexico en namen ze cacao en recepten mee om xocoàtl te maken, zoals de Azteken dat noemden. Deze “chocolade” was bitter van smaak en het werd vooral gebruikt als saus voor vleesgerechten of salades. Hier in Modica worden al generaties lang dezelfde technieken gebruikt om chocolade te maken.”

Ze laat me een halvemaanvormige lavasteen zien (afkomstig van de Etna) waarmee de chocolade wordt gemixt met suiker. Ze vertelt me dat de suiker hierbij niet smelt, wat de chocolade een extra knapperige textuur geeft. “Wat de chocolade van Modica daarnaast zo uniek maakt, is dat er geen cacaoboter wordt gebruikt en dat de chocolade vrij is van plantaardige vetten en melk. Ook worden er allerlei kruiden gebruikt om de chocolade een bijzondere smaak te geven zoals citroen, sinaasappel, jasmijn, gember, amandelen en zelfs rode peper. Tegenwoordig wordt er ook vaak zout aan de chocolade toegevoegd.” Ik kijk haar aan, en ik denk dat ze de blik in mijn ogen herkent. “Ik ken hier in de buurt genoeg plekjes waar je de Modica chocolade kunt proeven.”

Ze loopt met me mee naar het raam en wijst naar een straat verderop. “Daar is Antica Dolceria Bonajuto, aan de Corso Umberto I 159, daar wordt al sinds 1880 door dezelfde familie chocolade gemaakt. Hier vind je rijen met chocolade met de lekkerste smaken, uitgestald op de toonbank. Chilli, vanille, karamel, kaneel, je noemt het maar.”

“Iets verderop is Caffe del’ Arte, de trots van Ignazio. Als kleine jongen droomde hij al van een eigen chocoladewinkel, en nu, vele jaren later, is die droom werkelijkheid geworden. In het café kun je de lekkerste chocolade specialiteiten proeven (probeer ook de cannoli!), maar ook chocolademelk staat op het menu. Of ga naar Antica Dolceria Rizza, voor chocolade met unieke smaken zoals vurige gember.”

Een paar uur en veel verschillende chocolade varianten verder, kan ik uit eigen ervaring zeggen dat ik écht nog nooit zulke lekkere chocolade heb geproefd. Knapperig, een ruwe structuur en wat een intense smaak! Ik kwam er ook achter dat in Modica voor de echte chocoladeliefhebbers zelfs een chocolademuseum te vinden is, het Museo del Cioccolato. En omdat de chocolade van Modica nergens anders zo smaakt als hier, heb ik weer een extra reden om snel terug te keren naar Sicilië.